Panik

  Gerçekten çok muazzam konuştunuz.Sizi tüm dikkatimle dinledim.Harikaydınız.Sizi anlatan tek kelime buydu,harikaydınız.
  Gözlerini açtı.Yorucu günün sabahına isteksiz uyanmıştı.Olağanca yavaşlığıyla yatağından kalktı.Ayaklarını yere bastı.Gözlerini ovuşturarak mutfağa kadar yürüdü. Kahve yaptı.Salona geçti, oturdu.Bilgisayarını açtı ve bilgisayar açılırken aklından o gün neler yapması gerektiğini düşündü ama bilgisayar açılmıyordu ekranda sürekli bir çizgi gidip geliyordu.Telefonuna baktı birileriyle irtibat kurabilmek için ama telefonda çalışmıyordu.Hızlı adımlarla pencereye yöneldi.Pencereyi açmak istedi.Ne yazık ki o da açılmadı.Kapı çaldı.Kapıdan duyduğu ses onu uzun zamandır bu kadar mutlu etmemişti.Koşturarak kapıya gitti.Kapıyı da açamadı.Kapıya vurdu.Defalarca vurdu ve tekmeledi.Bağırmak istedi fakat sesi hiç çıkmıyordu.Gözlerini kapadı ve ağlayarak kapının yanına doğru düştü.Sonra gözlerini açmak istedi.Sanki göz kapakları birbirine bir madde ile yapıştırılmıştı.Artık yerde iyice uzanmıştı.Hiç bir şey yapamadığını ve bunun neden olduğunu düşünüyordu.Yerde bir nevroz geçirmiş bütün gücünü kaybetmiş ve bütün bunların neden olduğunu anlamamıştı.Zaten ne anlamıştı bu zamana kadar neyi de anlamamıştı hiç bu kadar belirgin hissetmemişti.Hayatınızda yaptığınız ve her gün yaparken niye yaptığını sorgulamadığınız şeyleri kaybetmek sizi önce tedirgin etmiş olsa da bunları yapmayarak özgürleşmenin bir yolu var mıydı?Yapmak mı özgürlüktü yoksa yapmamak mı?Kavramlar,sürekli zıtlık kavramları ve kısır döngüler içinde dönerek sizi kendinize bir bokmuş gibi hissettirmeye daha ne kadar devam edecekti?Size özgürlüğün acısız,hatasız ve harika olduğu anlamını kim yüklemişti?Ulaşabildiği tek şey masanın üstündeki bir kupa kahvesiydi.Yerde apalayarak (emekleyerek) masaya kadar ulaştı.Kahveyi eliyle aradı ve buldu.Bir yudum içti ve kupayı hızlıca kafasına vurdu.Kupa kafasında dağılmış,kafasından hafif bir sıcaklık hissetmiş arkasından derinden bir ağrı...Ayağa kalktı ve olağan gücüyle kendisini duvara doğru vurdu.Defalarca kafasını duvara vurdu,vurdu,vurdu...Yere doğru tekrar düştü,gözleri kapalı,her yer karanlık...Bu sefer pencere bile kapalı!